અવનીશ ભટ્ટની નવલકથા `કેવળ મારી આંખોમાં' વિષયના બંધનમાં બાંધવી મુશ્કેલ છે. નથી એ માત્ર સબંધોની વાત, નથી એ માત્ર શિક્ષણક્ષેત્રમાં ફેલાયેલા પૂર્વગ્રહો વિશેનો કોઈ વિસ્તાર, નથી આ નવલ મધ્યમવર્ગની મુશ્કેલીઓ પર કેન્દ્રિત. માટે જ આ નવલકથાને ઓળખ સ્થાપવાનો સંઘર્ષ કહી શકાય. સંબંધો થકી, ભણતર થકી, કોઈ સાહસ થકી, પોતાની સ્વાભાવિક પરિસ્થિતિને ઉકેલી પાર થવાની યાત્રા થકી જાતની ઓળખ. ગુજરાતી નવલકથામાં બાપ-દીકરાના સંબંધની ગૂંવચણને દર્શાવતી આ વિશેષ નવલકથા છે. દીકરાના વ્યક્તિત્વને સતત લલકારતો બાપ દીકરાના જીવનને કલ્પના ન કરી હોય એવો આકાર આપે છે. દુષ્ટતા કેવી હોય? કપટનો સ્વભાવ કેવો હોય? એમને શીંગડાં-પૂંછડા હોય? આપણી વચ્ચે દેખીતા સરળ અને સામાન્ય નોકરી કરતા, છાપું વાંચતા, સજ્જન દેખાતા, ધીમે અવાજે સાહિત્યની વાતો કરતા માણસો અતિશય કપટી હોઈ શકે, પણ આપણને અંદેશો પણ ન આવે. નવલકથાનું અન્ય પાસું છે કિશોરવયના છોકરા પર થતા અત્યાચાર. છોકરીઓ પર થતા દુરાચાર જાણીતા છે; એના વિશે છાપામાં પણ ઘણું આવતું હોય છે; પણ કિશોરવયના છોકરા વાસનાનો ભોગ બનતા હોય છે – એ વાત જાણીતી નથી. કેવળ મારી આંખોમાં વિસ્તૃત વાર્તા છે અને વિવિધ પાસાંને સ્પર્શે છે. સર્વસામાન્ય વિષયોને કોરાણે મૂકતી કથા વાંચતા વર્ગને લેખકની પહેલી નવલકથા ‘મા ફલેષુ’ ગમી હતી. એવા જ ભાવક વર્ગ માટે અવનીશ ભટ્ટની આ બીજી નવલ.